De vondst van een pasgeboren baby in een vuilcontainer in Zuidoost heeft een golf van emoties teweeggebracht. Ook bij mij.
Ik ben zelf kind van een prille tienerrelatie en er was behoorlijke consternatie en crisis rond mijn geboorte. Het was de vaardige, begripvolle hand van mijn oma, die haar dochter – mijn moeder – destijds door deze emoties heen loodste, de omgeving maande tot begrip en ervoor zorgde dat ik mij in mijn jeugdjaren gewenst en geliefd kon voelen. Veel angst, onzekerheid, verdriet en leed zijn mijn moeder en mij daardoor bespaard gebleven.
Huize Kalor
De mate waarin tienerouders kunnen rekenen op onvoorwaardelijke steun van de omgeving kan, zoals wij zien, het verschil maken tussen leven en dood. Lang was er in ons land sprake van de ‘afstandsmoeders’, jonge vrouwen die gedwongen hun kind moesten afstaan. Het resultaat van schande, stigmatisering, verontwaardiging en taboe.
Als wij de verhalen nu horen, lijkt er in deze attitude maar langzaam verandering te komen. Een lichtpuntje is dat het aantal tienermoeders landelijk afneemt. Hopelijk het gevolg van betere voorlichting.
Volgens de Amsterdamse GGD is nu één op de 100 meisjes in onze stad tienermoeder. Ook voor deze meisjes spelen genoemde sentimenten nog te vaak een rol. Daar komt nog bij het gebrek aan vertrouwen bij veel van de jonge meisjes in de hulpverlenende instanties.
In mijn hofje in Zuidoost staat Huize Kalor, een tienermoederopvanghuis. In Huize Kalor sprak ik aan de keukentafel met oprichtster Xiomara Henriques, terwijl in de aangrenzende woonkamer drie tienermoeders druk in de weer waren met het eten voor hun kindjes. Het is de perfecte opvangplek voor jonge moeders tot 23 jaar die onverwacht zwanger raakten en die niet binnen hun eigen omgeving terechtkunnen.
“Het was een bewuste keuze om ons gezinshuis in Amsterdam te starten,” vertelde Xiomara mij, “omdat de nood hier hoog is en vanwege de multiculturaliteit. Er hebben hier meiden gewoond met alle mogelijke culturele achtergronden en evenzovele cultureel bepaalde tradities en taboes.”
Beschermen en omarmen
Xiomara wil tienermoeders een zo veilig en normaal mogelijk leven laten leiden, waarbij er niet continu gezinswerkers over de vloer komen. “Het zijn meisjes met een eigen problematiek, met trauma’s. Slachtoffers van mishandeling en misbruik, van loverboys en drugs. We willen ze hun identiteit teruggeven.”
De meisjes willen vaak hun school afmaken of werken. De inzet is ook ze te leren kiezen voor het welzijn van het kind. De meisjes in hun waarde laten, maar bovenal onvoorwaardelijke liefde geven. In dit gezinshuis vinden de meisjes ondersteuning, structuur, veiligheid en geborgenheid.
De meisjes van mijn wijk hebben Huize Kalor. Ik had mijn oma. Wij moeten naar een samenleving waarin breed het besef heerst dat tienermoederschap het beste vermeden kan worden. Maar waarin, als het je eenmaal overkomt, je omgeving je beschermend omarmt. Tienermoeders mogen niet veroordeeld worden!
Nenita La Rose is gemeenteraadslid namens de PvdA in Amsterdam en voorzitter van de Nederlandse Vrouwen Raad.
